تأیید حکم زندان بهاییان در همدان بار دیگر نشان داد که سرکوب اقلیت‌های دینی در ایران نه‌تنها کاهش نیافته، بلکه به شکلی سازمان‌یافته ادامه دارد. شش زن بهایی ساکن همدان که مجموعاً به بیش از ۳۸ سال حبس تعزیری محکوم شده‌اند، هیچ جرمی جز باور به آیین بهایی و فعالیت‌های مسالمت‌آمیز نداشته‌اند. این روند بیانگر نقض آشکار آزادی مذهب، تبعیض سیستماتیک علیه بهاییان و سرکوب زنان در ایران است.
تأیید حکم زندان بهاییان در همدان
تأیید حکم زندان بهاییان در همدان بار دیگر ابعاد گسترده تبعیض سیستماتیک علیه این جامعه مذهبی را آشکار کرد. در این پرونده، شش زن بهایی بدون هیچ اقدام خشونت‌آمیز یا جرمی مشخص، تنها به دلیل باور دینی و فعالیت‌های اجتماعی خود با احکام سنگین روبه‌رو شده‌اند. آن‌ها در دادگاه بدوی به مجموعاً ۳۸ سال و ۱۱ ماه حبس محکوم شدند و دادگاه تجدیدنظر نیز همان احکام را بدون تغییر تأیید کرد.
این روند نشان می‌دهد که تأیید حکم زندان بهاییان نه یک رویداد اتفاقی، بلکه بخشی از سیاست مستمر جمهوری اسلامی برای ایجاد فضای رعب و سرکوب آزادی مذهب است. چنین برخوردهایی نه‌تنها حقوق بنیادین شهروندان بهایی را نقض می‌کند، بلکه پیام روشنی به دیگر اقلیت‌های دینی و حتی فعالان مدنی می‌دهد که کوچک‌ترین فعالیت مستقل و مسالمت‌آمیز می‌تواند با سنگین‌ترین مجازات‌ها مواجه شود.
نقض آزادی مذهب و حقوق بشر
صدور و اجرای چنین احکامی به‌خوبی نشان می‌دهد که آزادی مذهب در ایران به‌طور سیستماتیک نقض می‌شود. شش زن بهایی ساکن همدان که تنها به دلیل باور دینی خود بازداشت و محاکمه شده‌اند، اکنون باید سال‌های طولانی را در زندان سپری کنند. این روند نه‌تنها با اصول انسانی و اخلاقی مغایرت دارد، بلکه در تضاد کامل با تعهدات بین‌المللی ایران در زمینه حقوق بشر است.
در واقع، تأیید حکم زندان بهاییان یک نمونه آشکار از بی‌اعتنایی حکومت به حقوق بنیادین شهروندان است. چنین رفتارهایی پیام خطرناکی برای جامعه می‌فرستد: اینکه آزادی عقیده و دین در ایران هیچ جایگاهی ندارد و هر فردی که از چارچوب ایدئولوژی رسمی فراتر رود، با تهدید و مجازات روبه‌رو خواهد شد. این نقض فاحش حقوق بشر نه‌تنها زندگی بهاییان، بلکه اعتبار بین‌المللی ایران را نیز به‌شدت تضعیف می‌کند.
پیامدهای اجتماعی و انسانی
صدور چنین احکامی تنها محدود به زندانی شدن شش زن بهایی نمی‌شود، بلکه پیامدهای گسترده‌ای برای خانواده‌ها و جامعه به همراه دارد. مادرانی که ناگهان از فرزندانشان جدا می‌شوند، همسرانی که بار اقتصادی و عاطفی سنگینی را به دوش می‌کشند و کودکانی که بدون حضور مادر رشد می‌کنند، تنها بخشی از این تبعات تلخ هستند. این شرایط نه‌تنها بنیان خانواده‌ها را متزلزل می‌سازد، بلکه در جامعه نیز حس بی‌اعتمادی و ترس را گسترش می‌دهد.
در چنین فضایی، تأیید حکم زندان بهاییان عملاً به ابزاری برای ایجاد رعب و خاموش کردن هرگونه فعالیت اجتماعی تبدیل می‌شود. این سیاست سرکوبگرانه باعث می‌شود بهاییان و دیگر اقلیت‌های دینی احساس ناامنی دائمی داشته باشند و بسیاری از آن‌ها از مشارکت فعال در عرصه‌های فرهنگی و مدنی بازبمانند. نتیجه این روند، محرومیت جامعه از ظرفیت‌های انسانی و اجتماعی ارزشمندی است که می‌توانستند در پیشرفت کشور نقش‌آفرین باشند.
بیشتر بخوانید : مصادره اموال بهائیان در اصفهان؛ سرقت سازمان‌یافته یا اجرای قانون؟
نتیجه‌گیری
تأیید حکم زندان برای شش زن بهایی در همدان تنها یک پرونده قضایی نیست، بلکه نماد آشکاری از تبعیض سیستماتیک و سرکوب آزادی مذهب در ایران است. این احکام نه‌تنها حقوق بنیادین بهاییان، بلکه اصول انسانی و جهانی عدالت را نقض می‌کند.تا زمانی که جامعه جهانی واکنش جدی و عملی نشان ندهد، روند سرکوب اقلیت‌های دینی در ایران ادامه خواهد داشت و زنان بهایی همچنان بهای سنگینی برای باور خود خواهند پرداخت.