کمک مالی به خانه‌های قدیمی در امارات با تصویب ۱۰۰ میلیون درهم از سوی حاکم شارجه در منطقه المُدام انجام می‌شود، در حالی‌که مردم ایران همچنان قربانی فرسودگی ساختمان‌ها و بی‌توجهی مسئولان هستند. این تفاوت برخورد، تصویری روشن از اولویت‌های حاکمان در دو سوی خلیج فارس ارائه می‌دهد.
کمک مالی به خانه‌های قدیمی در امارات؛ نگاهی به اقدام انسانی در شارجه
کمک مالی به خانه‌های قدیمی در امارات، به‌ویژه در امارت شارجه، تنها یک اقدام عمرانی نیست، بلکه نمادی است از نگاه انسانی و اولویت‌بندی کرامت شهروندان. در تازه‌ترین نمونه، حاکم شارجه، شیخ دکتر سلطان بن محمد القاسمی، مبلغ ۱۰۰ میلیون درهم دیگر برای جبران خسارت ساکنان خانه‌های فرسوده در منطقه «المُدام» تصویب کرده است. این تصمیم در ادامه روندی است که در سال‌های اخیر برای بهبود کیفیت زندگی در مناطق دور از مرکز در امارات دنبال می‌شود.
بر اساس اعلام مسئولان محلی، این کمک‌ها نه‌تنها شامل پرداخت نقدی به خانواده‌های متضرر می‌شود، بلکه دربرگیرنده تسهیلات بازسازی، اسکان موقت، و برنامه‌ریزی شهری برای جلوگیری از گسترش سکونت در خانه‌های ناایمن نیز هست. به عبارتی دیگر، دولت امارات با پیش‌بینی و مسئولیت‌پذیری، پیش از وقوع فاجعه، وارد عمل می‌شود.
برنامه‌های مشابهی پیش‌تر نیز در امارات اجرا شده‌اند. در مناطق رأس‌الخیمه و الفجیره نیز پروژه‌هایی برای نوسازی بافت‌های قدیمی به اجرا درآمده است، و دولت هزینه‌ها را بر دوش خود گذاشته تا مردم دچار فشار اقتصادی نشوند. این در حالی‌ست که در بسیاری از کشورهای منطقه، از جمله ایران، ساکنان خانه‌های فرسوده باید خود هزینه تعمیر یا بازسازی را متحمل شوند؛ حتی در مواردی که خانه‌ها در اثر زلزله یا سیل ویران شده‌اند، خبری از کمک مستقیم و مؤثر دولتی نیست.
در واقع، کمک مالی به خانه‌های قدیمی در امارات بخشی از فلسفه توسعه انسانی و احترام به حقوق اولیه شهروندان است. این اقدامات نشان می‌دهد که در امارات، دولت نه تنها خود را مسئول زیرساخت‌ها می‌داند، بلکه سلامت، امنیت و آسایش مردم را خط قرمز خود قرار داده است.
وقتی فرسودگی در ایران جان می‌گیرد
در ایران، هر سال صدها نفر در اثر ریزش ساختمان‌های فرسوده، زلزله، آتش‌سوزی یا نبود ایمنی در زیرساخت‌های شهری جان خود را از دست می‌دهند؛ بی‌آنکه کسی پاسخگو باشد. از حادثه متروپل در آبادان گرفته تا ریزش خانه‌های قدیمی در بافت‌های مرکزی شهرهایی مانند تهران، سنندج، شیراز و مشهد، روایت‌ها یکی‌ست: ساختمان‌ها می‌ریزند، مردم می‌میرند، و مسئولان تنها وعده می‌دهند.
در همین حال، کمک مالی به خانه‌های قدیمی در امارات تصویری کاملاً متفاوت از نحوه اداره جامعه به‌دست می‌دهد. حاکم شارجه نه‌تنها برای خانه‌های آسیب‌دیده در المُدام بودجه اختصاص می‌دهد، بلکه پیش از وقوع فاجعه، با سرمایه‌گذاری عمومی و نوسازی زیرساخت‌ها، از بروز خسارت جانی و مالی پیشگیری می‌کند.
در ایران اما بازسازی خانه‌های فرسوده اغلب به دوش خود مردم گذاشته می‌شود. دولت نه بودجه کافی اختصاص می‌دهد، نه وام‌های قابل بازپرداخت فراهم می‌کند، و نه حتی برنامه‌ای منسجم برای شناسایی نقاط بحرانی دارد. در بسیاری موارد، حتی هشدارهای کارشناسان می‌شود. نمونه‌اش مدارس کپری در سیستان و بلوچستان که هنوز هم بعد از سال‌ها، هر بار با یک آتش‌سوزی خبرساز می‌شوند.
کمک مالی به خانه‌های قدیمی در امارات نه فقط به‌عنوان یک سیاست، بلکه به‌عنوان یک حق شهروندی به رسمیت شناخته شده است. در ایران اما مردم گویا باید هزینه فرسودگی سیستم، بی‌کفایتی مدیریتی و فساد ساختاری را با جان خود بپردازند.
جمع‌بندی
اختصاص بودجه ۱۰۰ میلیون درهمی در شارجه، تنها یک خبر اقتصادی نیست؛ نمادی از اولویت‌بندی انسانی و کرامت شهروندان است. در مقابل، بی‌تفاوتی حاکمان ایران به بافت‌های فرسوده و جان انسان‌ها، سندی است بر شکست اخلاقی و مدیریتی.