اعتصاب گسترده پزشکان اصفهان بار دیگر بحران پرداخت حقوق در نظام سلامت ایران را آشکار کرد. جمعی از پزشکان متخصص طرحی و قراردادی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در اعتراض به عدم دریافت مطالبات مزدی خود طی هشت‌ماه گذشته، از ۲۰ خرداد ۱۴۰۴ دست به اعتصاب زده‌اند. این اعتصاب گسترده، خدمات غیر اورژانسی در بیمارستان‌ها و درمانگاه‌های دولتی را به حالت تعلیق درآورده و بحران معیشتی پزشکان را به صدر اخبار بازگردانده است.
اعتصاب گسترده پزشکان اصفهان
اعتصاب گسترده پزشکان اصفهان بار دیگر بحران پرداخت حقوق در نظام سلامت ایران را آشکار کرد. جمعی از پزشکان متخصص طرحی و قراردادی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در اعتراض به عدم دریافت مطالبات مزدی خود طی هشت‌ماه گذشته، از ۲۰ خرداد ۱۴۰۴ دست به اعتصاب زده‌اند. این اعتصاب گسترده، خدمات غیر اورژانسی در بیمارستان‌ها و درمانگاه‌های دولتی را به حالت تعلیق درآورده و بحران معیشتی پزشکان را به صدر اخبار بازگردانده است.
در نامه‌ای که به امضای نزدیک به صد پزشک رسیده، خطاب به ریاست دانشگاه آمده است که عدم پرداخت منظم و مسئولانه دستمزدها، زندگی حرفه‌ای و شخصی پزشکان را به‌شدت تحت تاثیر قرار داده است. آن‌ها همچنین از مسئولان خواسته‌اند به صراحت به مردم اعلام کنند که امکان ارائه خدمات غیراورژانسی با این وضعیت وجود ندارد. اعتصاب گسترده پزشکان اصفهان نه تنها نشان‌دهنده نارضایتی صنفی، بلکه زنگ هشداری برای وضعیت بحرانی سلامت عمومی در کشور است؛ وضعیتی که می‌تواند با ادامه بی‌توجهی مسئولان، به یک بحران ملی بدل شود.
زندگی پزشکان در بحران
زندگی پزشکان در بحران قرار گرفته است؛ بحرانی که ناشی از بی‌توجهی ساختاری به وضعیت معیشتی و حرفه‌ای آنان است. در شرایطی که تورم افسارگسیخته، هزینه‌های زندگی را به‌طور چشم‌گیری افزایش داده، بسیاری از پزشکان متخصص طرحی و قراردادی در اصفهان ماه‌هاست بدون دریافت مطالبات مزدی خود مشغول به کارند. این وضعیت نهایتاً به اعتصاب گسترده پزشکان اصفهان منجر شده است؛ اقدامی اعتراضی که با امضای نزدیک به صد پزشک صورت گرفته و از تاریخ ۲۰ خرداد ۱۴۰۴ آغاز شده است. پزشکان اعلام کرده‌اند که تا زمان پرداخت کامل معوقات، از ارائه خدمات غیر اورژانسی خودداری خواهند کرد.
این بحران تنها به کاهش کیفیت خدمات درمانی محدود نمی‌شود، بلکه زندگی شخصی و روحی این پزشکان را نیز تحت تاثیر قرار داده است. برخی از آنان مجبور به ترک محل خدمت خود شده‌اند یا برای تأمین هزینه‌های اولیه زندگی، به مشاغل جانبی روی آورده‌اند. تکرار این وضعیت در سال‌های اخیر، اعتماد پزشکان جوان به نظام درمانی کشور را به شدت کاهش داده است. اکنون با اعتصاب گسترده پزشکان اصفهان، نه تنها عملکرد بیمارستان‌های دولتی با اختلال مواجه شده، بلکه این پیام نیز به جامعه پزشکی منتقل می‌شود که بدون فشار و اعتراض سازمان‌یافته، دستیابی به حقوق اولیه نیز ممکن نیست.
درمان ناتمام؛ بیماران بلاتکلیف
در پی اعتصاب گسترده پزشکان اصفهان، بسیاری از بیماران به‌ویژه در بیمارستان‌های دولتی با مشکلات جدی در روند درمان خود مواجه شده‌اند. خدمات پاراکلینیکی همچون رادیولوژی، آزمایشگاه‌ها و پاتولوژی به حالت تعلیق درآمده و انجام عمل‌های جراحی غیراضطراری متوقف شده است. بیمارانی که ماه‌ها در نوبت عمل جراحی یا پیگیری‌های درمانی بوده‌اند، اکنون با درهای بسته درمانگاه‌ها و نبود پزشکان متخصص روبه‌رو هستند. این وضعیت برای بیماران مزمن، سالمندان و افرادی که توان مراجعه به مراکز خصوصی و پرداخت هزینه‌های سنگین را ندارند، بسیار نگران‌کننده و خطرناک است.
شماری از خانواده‌ها گفته‌اند که درمان فرزندان یا والدین‌شان ناتمام مانده و ناچار به جست‌وجو در استان‌های دیگر یا پرداخت هزینه‌های بالا در بخش خصوصی شده‌اند. برخی حتی از لغو نوبت‌های تصویربرداری و آزمایش‌های حیاتی خبر داده‌اند. در نبود راه‌حلی سریع و شفاف از سوی دانشگاه علوم پزشکی، بیماران بلاتکلیف مانده‌اند و زنجیره‌ی درمان آنان قطع شده است. این وضعیت نه‌تنها سلامت افراد را تهدید می‌کند، بلکه نشانه‌ای است از فروپاشی تدریجی اعتماد عمومی به سیستم سلامت دولتی کشور.
نظام سلامت بر لبه‌ی پرتگاه
اعتصاب پزشکان اصفهان تنها یک حرکت صنفی محدود نیست، بلکه زنگ خطری جدی درباره بحرانی عمیق‌تر در نظام سلامت ایران است. وقتی پزشکان ناچار می‌شوند به دلیل بی‌توجهی مداوم به مطالباتشان، درمان بیماران را به تعویق بیندازند، پیامدها تنها به وخامت وضعیت شغلی آنان محدود نمی‌شود، بلکه دامنه آن، بخش وسیعی از شهروندانی را دربرمی‌گیرد که به خدمات درمانی دولتی وابسته‌اند.
نبود شفافیت، تأخیر در پرداخت حقوق و مدیریت ناکارآمد منابع، عواملی هستند که ادامه این وضعیت را به تهدیدی جدی برای سلامت و ثبات جامعه تبدیل کرده‌اند. مسئولان باید بدانند که کرامت و حقوق پزشکان نه یک امتیاز اضافه، بلکه پیش‌شرط اساسی برای تداوم ارائه خدمات پزشکی امن و انسانی است.