بازداشت دوباره‌ی بهاییان تبریز بار دیگر توجه افکار عمومی و نهادهای حقوق بشری را به نقض گسترده‌ی آزادی دین و عقیده در ایران جلب کرده است. سینا اقدسی و ایرج نورسته، دو شهروند بهایی، تنها به دلیل باورهای مذهبی خود روانه زندان شده‌اند؛ روندی نگران‌کننده که در سال‌های اخیر به شکل سیستماتیک در شهرهای مختلف کشور ادامه داشته است.
بازداشت دوباره‌ی بهاییان تبریز
بازداشت دوباره‌ی بهاییان تبریز بار دیگر نشان داد که سیاست سرکوب اقلیت‌های دینی در ایران نه تنها متوقف نشده، بلکه به شکلی هدفمند و سازمان‌یافته ادامه دارد. در تازه‌ترین مورد، سینا اقدسی و ایرج نورسته، دو شهروند بهایی ساکن تبریز، صرفاً به دلیل باورهای مذهبی خود بازداشت و برای گذراندن دوران محکومیت، به زندان تبریز منتقل شدند. این در حالی است که پیش‌تر نیز این دو شهروند هدف برخوردهای امنیتی قرار گرفته بودند و منازل‌شان مورد تفتیش و وسایل شخصی‌شان ضبط شده بود. بازداشت دوباره‌ی بهاییان تبریز نه تنها نقض آشکار حقوق اساسی شهروندان است، بلکه گویای ناتوانی ساختار قضایی در دفاع از عدالت و آزادی عقیده است.
نگاهی کلی به روند سرکوب بهاییان در ایران
نگاهی کلی به روند سرکوب بهاییان در ایران نشان می‌دهد که این اقلیت مذهبی در سال‌های اخیر به‌طور پیوسته هدف آزار، تبعیض و پیگرد قضایی قرار گرفته‌اند. محدودیت‌ها از منع تحصیل در دانشگاه‌ها و پلمب کسب‌وکارها گرفته تا بازداشت و حبس‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت، همگی بخشی از سیاست سرکوب سیستماتیک جمهوری اسلامی علیه بهاییان است. در این میان، بازداشت دوباره‌ی بهاییان تبریز همچون زنگ هشداری برای تداوم این روند سرکوب‌گرانه تلقی می‌شود. این رویداد نه یک اتفاق استثنایی، بلکه بخشی از الگویی گسترده‌تر از فشارهای امنیتی و قضایی بر پیروان آئین بهایی است. بازداشت دوباره‌ی بهاییان تبریز در کنار بازداشت‌های مشابه در شهرهایی چون مشهد، رشت، اصفهان و سمنان، تصویر روشنی از نهادینه‌شدن تبعیض مذهبی در ساختار حاکمیت ایران ارائه می‌دهد.
پرونده‌ی بازداشت دوباره‌ی بهاییان تبریز تنها یکی از ده‌ها نمونه‌ای است که نشان می‌دهد تبعیض مذهبی در ایران نه‌تنها یک مسئله فردی یا محلی، بلکه بحرانی حقوق‌بشری در سطح ملی است. مادامی که حکومت به سرکوب آزادی‌های دینی و عقیدتی ادامه دهد و جامعه بین‌المللی در برابر آن سکوت اختیار کند، وضعیت اقلیت‌هایی مانند بهاییان، تنها وخیم‌تر خواهد شد. امروز سکوت، به‌معنای همراهی با ظلم است؛ و حمایت از حق، وظیفه‌ای انسانی و جهانی.