مریم جلال حسینی، زندانی سیاسی و فعال منتقد، بار دیگر پس از پایان مرخصی به زندان کچویی کرج بازگشت. این بازگشت نه تنها نماد تکرار سرکوب مخالفان در ايران، بلکه یادآور وضعیت وخیم زندانیان زن و شرایط بهداشتی نگران‌کننده در زندان‌های ایران است.
مریم جلال حسینی؛ صدای معترضی که خاموش نمی‌شود
مریم جلال حسینی از جمله زنانی است که نامش با مقاومت، اعتراض و ایستادگی در برابر سرکوب گره خورده است. او تنها یک زندانی سیاسی نیست، بلکه نماد زنی است که با وجود تهدیدها، بیماری‌ها، و احکام سنگین قضایی، هرگز از بیان باورها و اعتراض‌هایش دست نکشیده است. پس از دستگیری‌اش در شهریور ۱۴۰۲ توسط نیروهای امنیتی و انتقال به زندان کچویی کرج، روندی از فشار و محدودیت علیه او آغاز شد که نه تنها جسمش، بلکه زندگی شخصی و خانوادگی‌اش را نیز تحت تأثیر قرار داد. با وجود بیماری کولیت روده و مشکلات جسمی دیگر که در زندان تشدید شد، نه تنها درمان مناسب برای او فراهم نشد، بلکه شرایط زندان نیز به وخامت حال او دامن زد.
بازگشت از مرخصی؛ زنجیری دوباره بر پا
در روز دوشنبه ۱۲ خرداد ۱۴۰۴، مریم جلال حسینی با پایان ایام مرخصی، به زندان کچویی کرج بازگشت. او که در ۲۴ اردیبهشت با وثیقه‌ای سنگین به مبلغ یک میلیارد تومان به مرخصی اعزام شده بود، حالا باید ادامه محکومیت خود را در شرایطی دشوار پشت سر بگذارد. بازگشت او نشان‌دهنده سیاست ادامه‌دار سیستم قضایی ایران در بازداشت و کنترل فعالان سیاسی، به‌ویژه زنان منتقد است.
وضعیت سلامتی؛ نقض آشکار حقوق انسانی
یکی از نگرانی‌های جدی درباره مریم جلال حسینی، وضعیت سلامتی اوست. وی به بیماری کولیت روده مبتلاست و در دوران زندان به بیماری‌های زنان نیز دچار شده است. با این حال، گزارش‌ها نشان می‌دهد که مسئولان زندان از ارائه خدمات درمانی مناسب به او خودداری می‌کنند؛ امری که جان و سلامتی او را در خطر جدی قرار داده است. محرومیت از درمان، به‌ویژه برای زندانیان بیمار، یکی از مصادیق بارز نقض حقوق بشر در زندان‌های ایران به شمار می‌آید.