صنعت میگو در ایران این روزها با بحرانی پنهان اما جدی روبه‌رو است؛ بحرانی که ریشه در گسترش نوعی باکتری خطرناک دارد و می‌تواند تولید ملی را به شدت تحت‌تأثیر قرار دهد. این بحران باکتریایی در صنعت میگو، تنها به کاهش آمار تولید محدود نمی‌شود، بلکه تهدیدی مستقیم برای امنیت غذایی و اقتصاد شیلات کشور به شمار می‌آید. در حالی که پژوهشگران و مراکز تحقیقاتی در تلاش‌اند با روش‌های علمی مانع گسترش این بیماری شوند، نگرانی‌ها از ادامه روند نزولی تولید و تبدیل این تهدید به بحرانی بلندمدت روزبه‌روز بیشتر می‌شود.
صنعت میگو در ایران
صنعت میگو در ایران در سال‌های اخیر با چالشی جدی و در عین حال پنهان روبه‌رو شده است. این صنعت که زمانی یکی از امیدهای صادرات غیرنفتی کشور به شمار می‌رفت، اکنون زیر سایه تهدید یک باکتری مرگ‌بار به نام AHPND قرار گرفته است. بیماری ناشی از این باکتری باعث کاهش شدید تولید، تلفات گسترده و زیان اقتصادی برای پرورش‌دهندگان شده است. صنعت میگو در ایران، به‌ویژه در استان‌های بوشهر و هرمزگان، نقش مهمی در اشتغال و ارزآوری دارد، اما گسترش این باکتری مسیر رشد آن را متوقف کرده است. کارشناسان می‌گویند ادامه این وضعیت می‌تواند آینده این بخش را به خطر اندازد و برنامه‌های توسعه‌ای را مختل کند.
در حال حاضر، مراکز پژوهشی کشور در تلاش‌اند تا با استفاده از روش‌های زیستی و تحقیقاتی، راهی برای کنترل یا نابودی این باکتری پیدا کنند. از جمله اقدام‌ها، استفاده از باکتری‌های رقابتی و ترکیباتی است که مانع از فعال شدن سیگنال‌های باکتری اصلی می‌شوند. با این حال، نتایج هنوز قطعی نیست و نگرانی از تکرار بحران در فصل‌های آینده وجود دارد. اگر راهکاری مؤثر برای مهار این بیماری پیدا نشود، نه‌تنها تولید داخلی میگو کاهش بیشتری خواهد یافت، بلکه ایران ممکن است جایگاه خود را در بازارهای بین‌المللی نیز از دست بدهد.
ابعاد اقتصادی و زیست‌محیطی بحران میگو
کاهش تولید میگو نه‌تنها بر بازار داخلی و اشتغال ساحلی تأثیر گذاشته، بلکه بر صادرات نیز سایه انداخته است. پیش‌بینی می‌شد با اجرای برنامه‌های توسعه‌ای، تولید به ۱۲۰ هزار تن در سال برسد؛ اما در عمل با کاهش ۱۰ هزار تنی نسبت به دو سال گذشته، روند رشد متوقف شده است.از سوی دیگر، کارشناسان هشدار می‌دهند که استفاده بی‌رویه از آنتی‌بیوتیک‌ها برای کنترل بیماری ممکن است باعث ایجاد آلودگی زیست‌محیطی و مقاومت میکروبی شود. بنابراین، یافتن راه‌حل‌های طبیعی و پایدار، نه‌تنها از نظر اقتصادی بلکه از لحاظ اکولوژیکی نیز اهمیت حیاتی دارد.