بحران مسکن در ایران یکی از جدی‌ترین مشکلات اجتماعی است که تأثیر عمیقی بر زندگی جوانان این کشور گذاشته است. رشد سریع قیمت‌ها و کمبود واحدهای مسکونی مناسب، بسیاری از جوانان را با چالش‌های بزرگ مواجه کرده و باعث شده تا رویای داشتن یک خانه امن و آرام به سختی قابل دسترسی باشد. این وضعیت نه تنها زندگی شخصی آن‌ها را تحت تأثیر قرار داده، بلکه آینده اجتماعی و اقتصادی کشور را نیز تهدید می‌کند.
بحران مسکن در ایران
بحران مسکن در ایران طی سال‌های اخیر به یکی از مسائل بحرانی و پیچیده تبدیل شده است که توجه بسیاری از کارشناسان و نهادهای اجتماعی را به خود جلب کرده است. گزارش‌های متعدد در سال‌های گذشته نشان می‌دهد که افزایش بی‌رویه قیمت مسکن، تورم شدید در بازار اجاره و کاهش قدرت خرید خانواده‌ها، وضعیت اسکان را برای بسیاری از اقشار جامعه به ویژه جوانان و خانواده‌های کم‌درآمد به شدت دشوار کرده است. بحران مسکن در ایران تنها محدود به کمبود واحدهای مسکونی نیست، بلکه شامل مشکلاتی مانند نبود سیاست‌های مؤثر حمایتی، عدم شفافیت در بازار مسکن و رشد قارچ‌گونه قیمت‌ها نیز می‌شود که باعث شده بسیاری از جوانان از آرزوی داشتن خانه‌ای مستقل و امن محروم بمانند.
طبق گزارش‌های رسمی، نرخ رشد اجاره‌بها در سال‌های گذشته به طور متوسط بیش از دو برابر نرخ تورم عمومی بوده و این روند باعث شده که بسیاری از خانواده‌ها ناچار به زندگی در شرایط نامناسب یا سکونت موقت در مکان‌های غیررسمی شوند. علاوه بر این، گزارش‌ها حاکی از افزایش مهاجرت معکوس به حاشیه‌نشینی در شهرهای بزرگ است که پیامدهای اجتماعی و اقتصادی فراوانی به دنبال دارد.
روایت‌های تلخ و امیدهای از دست رفته
زندگی واقعی در سایه بحران مسکن در ایران پر از داستان‌های تلخ و امیدهای ناامیدکننده است. بحران مسکن در ایران باعث شده بسیاری از جوانان و خانواده‌ها در شرایط بسیار سختی زندگی کنند. برای مثال، علی که پس از سال‌ها کار کردن هنوز نتوانسته خانه‌ای برای خود بخرد و هر روز با نگرانی از آینده‌ای نامطمئن دست و پنجه نرم می‌کند. یا زهرا که با دو فرزندش در یک آپارتمان کوچک و ناامن زندگی می‌کند و هر شب از ترس بی‌خانمانی خواب به چشم ندارد. این داستان‌ها تنها نمونه‌های کوچکی از واقعیت تلخ بحران مسکن در ایران هستند که زندگی میلیون‌ها نفر را تحت تأثیر قرار داده است.
نقشۀ دولت و جامعه مدنی
بسیاری از ایرانیان به دلیل نبود سیاست‌های مسکن شفاف و پایدار، دولت را مورد انتقاد قرار می‌دهند. هرچند تلاش‌های محدودی برای ساخت پروژه‌های مسکونی انجام شده است، اما تأثیر این اقدامات کافی نبوده است. ثبات اقتصادی نامناسب در بخش خصوصی نیز باعث کاهش فرصت‌های ساخت مسکن‌های جدید با قیمت‌های مقرون به صرفه شده است.در مقابل، برخی از انجمن‌های خیریه و اقدامات اجتماعی به حمایت از اقشار آسیب‌پذیر در زمینه مسکن پرداخته‌اند، اما دامنه و تأثیر این تلاش‌ها بسیار محدود باقی مانده است.بحران مسکن در ایران همچنان چالشی بزرگ و بدون راه‌حل‌های موثر از سوی دولت است.
نتیجه‌گیری
بحران مسکن در ایران تنها یک مشکل گذرا یا چالشی موقت نیست، بلکه یک بحران ریشه‌دار و عمیق است که نشان‌دهنده ضعف سیاست‌های دولتی و ناکارآمدی برنامه‌ریزی استراتژیک می‌باشد که به وخامت وضعیت میلیون‌ها جوانی انجامیده که آرزوی ساختن زندگی‌ای باثبات و با کرامت را دارند. تداوم این بحران به معنای افزایش رنج اقشار آسیب‌پذیر و محروم و رشد تعداد کسانی است که در شرایطی غم‌انگیز بدون سرپناه یا پناهگاه امن زندگی می‌کنند.
ضعف نظام اقتصادی و اجتماعی را نمایان می‌کند و ضرورت اقدام جدی و مسئولانه دولت را برای تدوین سیاست‌های مسکن روشن و پایدار که نیازهای مردم را برآورده کند و از سوءاستفاده بازار و افزایش بی‌رویه قیمت‌ها جلوگیری نماید، گوشزد می‌کند. هیچ جامعه‌ای بدون تأمین حداقل‌های کرامت انسانی از طریق فراهم کردن مسکن مناسب و حق زندگی شرافتمندانه نمی‌تواند پیشرفت کند.
