در پی حملات هوایی اسرائیل به فرودگاه‌های ایران، توجه افکار عمومی عمدتاً به بُعد نظامی و امنیتی ماجرا معطوف شده‌است. اما در این میان، وضعیت اقلیت‌های قومی و مذهبی که همواره در خط مقدم تبعیض و بی‌عدالتی قرار داشته‌اند، بار دیگر در سایه قرار گرفته است. این مقاله تلاش دارد نگاهی دقیق‌تر به وضعیت اقلیت‌ها در ایران پس از حملات اسرائیل داشته باشد.
وضعیت اقلیت‌ها در ایران؛ در مرز جغرافیا و بحران
بسیاری از اقلیت‌های قومی ایران—از جمله بلوچ‌ها، کردها، عرب‌های اهواز و ترکمن‌ها—در مناطقی زندگی می‌کنند که از نظر استراتژیک و نظامی در اولویت بالایی برای حکومت و همچنین اهداف احتمالی حملات خارجی قرار دارند. پس از حمله هوایی اسرائیل به فرودگاه‌های ایران، مناطقی مانند زاهدان، کرمان، و ارومیه که محل زندگی اقلیت‌های بزرگی هستند، شاهد افزایش فشارهای امنیتی و محدودیت‌های اجتماعی بوده‌اند.
امنیت یا سرکوب؟
در روزهای پس از حملات، گزارش‌هایی از افزایش بازداشت‌های خودسرانه، بازرسی منازل، و محدودیت در دسترسی به اینترنت در شهرهایی با جمعیت اقلیت بالا منتشر شده است. فعالان حقوق بشر هشدار می‌دهند که حکومت ایران بار دیگر در حال استفاده از فضای بحرانی برای کنترل شدیدتر این جوامع است.
وضعیت اقلیت‌ها در ایران پس از حملات اسرائیل، به ویژه در مناطق مرزی، اکنون ترکیبی از ترس از جنگ خارجی و تهدیدهای داخلی است.
اقلیت‌های مذهبی: خاموش در بحران
اقلیت‌های مذهبی چون بهاییان، مسیحیان، دراویش و اهل‌سنت نیز در سکوت و بی‌پناهی قرار دارند. بسیاری از آن‌ها هیچ صدایی در رسانه‌های رسمی ندارند و از طرف دیگر، در فضای بی‌اعتمادی ملی به‌راحتی مورد ظن قرار می‌گیرند. برخی گزارش‌ها حاکی از افزایش فشارهای امنیتی بر فعالان مدنی اهل‌سنت در مناطق کردستان و سیستان و بلوچستان است.
نقش رسانه‌ها: انکار یا سکوت
در رسانه‌های دولتی، هیچ اشاره‌ای به وضعیت اقلیت‌ها در ایران پس از حملات اسرائیل دیده نمی‌شود. این در حالی است که فضای مجازی پر از شهادت‌ها، ویدیوها و مطالبی است که از نگرانی‌ها و آسیب‌های مستقیم و غیرمستقیم اقلیت‌ها حکایت دارد.
صدای خاموشان
فعالان حقوق بشری از سازمان‌های بین‌المللی خواسته‌اند که در تحلیل بحران ایران، تنها بر بُعد نظامی متمرکز نشوند، بلکه تأثیر آن بر اقلیت‌ها را نیز در نظر بگیرند. چرا که وضعیت اقلیت‌ها در ایران پس از حملات اسرائیل نه‌تنها معضل داخلی است، بلکه نمایانگر نابرابری عمیق ساختاری در کشور است.
نتیجه‌گیری
در حالی‌که نگاه‌ها به آسمان و تهدیدهای خارجی دوخته شده، زمین همچنان محل مبارزه اقلیت‌هایی است که بین جنگ و سرکوب گرفتار شده‌اند. بی‌توجهی به آن‌ها می‌تواند زمینه‌ساز نارضایتی‌های گسترده‌تری در آینده شود. شاید وقت آن رسیده‌است که در دل بحران، صدای آن‌هایی شنیده شود که همیشه در حاشیه مانده‌اند.