قتل شیدا کاردگر، دختر ۱۵ ساله اهل بابل، به دست خواستگارش پس از رد پیشنهاد ازدواج، بار دیگر موجی از خشم و نگرانی درباره زن‌کشی و خشونت علیه زنان در ایران به‌راه انداخت. این حادثه تلخ، نه‌تنها چهره بی‌رحم قتل‌های ناموسی و ازدواج اجباری را آشکار می‌کند، بلکه پرسش‌های جدی درباره ناکارآمدی قوانین و نبود حمایت مؤثر از زنان و دختران را به میان می‌آورد.
جزئیات قتل شیدا کاردگر
شامگاه دوشنبه ۲۰ مرداد ۱۴۰۴، در روستای درونکلای شرقی بابل، قتل شیدا کاردگر، دختر نوجوان ۱۵ ساله، در برابر منزل مادربزرگش رقم خورد؛ او هدف حملات پیاپی با چاقو قرار گرفت و جان خود را از دست داد. عامل این جنایت، خواستگار پیشین او بود که بنا به گزارش منابع محلی، پس از مخالفت خانواده شیدا با ازدواج، تصمیم به قتل او گرفت.به گفته شاهدان، حمله با شدت و خشونت بی‌سابقه‌ای انجام شد، به‌گونه‌ای که تلاش اهالی برای نجات جان شیدا بی‌نتیجه ماند. قاتل پس از ارتکاب جرم، از محل حادثه گریخت اما ساعاتی بعد توسط نیروهای انتظامی دستگیر شد. این حادثه، دومین بار در ماه جاری است که جامعه ایران با خبری از قتل شیدا کاردگر‌های دیگری روبه‌رو می‌شود؛ دخترانی که قربانی خشونت و تعصبات کور می‌شوند.
انگیزه‌های پنهان پشت یک «نه»
ایران فاقد قانون جامع و بازدارنده در زمینه خشونت خانگی و زن‌کشی است. هرچند قوانین کیفری مجازات قتل را مشخص کرده‌اند، اما نبود حمایت‌های پیشگیرانه، نداشتن خانه‌های امن کافی، و عدم آموزش نیروهای انتظامی و قضایی در برخورد با تهدیدات، باعث می‌شود که قربانیان بالقوه، پیش از وقوع جرم، بی‌دفاع بمانند.پرونده‌هایی مشابه، مانند قتل آیدا علیزاده در هرمزگان یا زهرا شکاری در کرمان، نشان می‌دهد که زن‌کشی نه اتفاقی استثنایی، بلکه پدیده‌ای ساختاری و تکراری در جامعه ایران است.
قوانین ناکافی و چرخه خشونت
ایران فاقد قانون جامع و بازدارنده در زمینه خشونت خانگی و زن‌کشی است. هرچند قوانین کیفری مجازات قتل را مشخص کرده‌اند، اما نبود حمایت‌های پیشگیرانه، نداشتن خانه‌های امن کافی، و عدم آموزش نیروهای انتظامی و قضایی در برخورد با تهدیدات، باعث می‌شود که قربانیان بالقوه، پیش از وقوع جرم، بی‌دفاع بمانند. پرونده‌هایی مشابه، مانند قتل شیدا کاردگر، آیدا علیزاده در هرمزگان یا زهرا شکاری در کرمان، نشان می‌دهد که زن‌کشی نه اتفاقی استثنایی، بلکه پدیده‌ای ساختاری و تکراری در جامعه ایران است. استمرار این وضعیت و تکرار فجایعی چون قتل شیدا کاردگر، زنگ خطری جدی برای امنیت و جان زنان و دختران در سراسر کشور به شمار می‌رود.