ورود عروسک لبوبو به بازار ایران به یکی از پدیده‌های بحث‌برانگیز سال‌های اخیر تبدیل شده است. این اسباب‌بازی چینی در مدت کوتاهی توانست بیش از یک میلیون نسخه در ایران به فروش برسد و گردش مالی آن به بیش از ۷۰۰ میلیارد تومان برسد. این اعداد و ارقام نه تنها توجه کارشناسان اقتصادی و فرهنگی را جلب کرده بلکه سؤالات جدی درباره مصرف‌گرایی، تأثیر کالاهای خارجی بر بازار داخلی، و تغییر سبک زندگی خانواده‌های ایرانی ایجاد کرده است.
محبوبیت غیرمنتظره لبوبو در بازار ایران
عروسک لبوبو تنها در چند ماه نخست حضور خود توانست فروش میلیونی در ایران ثبت کند. قیمت پایه این عروسک در بازار ۷۲۰ هزار تومان است و برخی نسخه‌ها حتی تا چند میلیون تومان نیز معامله می‌شوند. جذابیت ظاهری، تبلیغات گسترده در فضای مجازی، و ترند شدن این عروسک در میان کودکان و نوجوانان، عوامل اصلی رشد سریع محبوبیت آن بوده‌اند.
اگر یک میلیون نسخه لبوبو فروخته‌شده را در حداقل قیمت یعنی ۷۲۰ هزار تومان ضرب کنیم، رقم فروش ۷۲۰ میلیارد تومان به دست می‌آید. این عدد برای بازاری مانند اسباب‌بازی که عمدتاً تحت سلطه واردات و کالاهای بی‌کیفیت چینی است، بسیار چشمگیر است. این گردش مالی نشان می‌دهد که خانواده‌های ایرانی بخش قابل توجهی از درآمد خود را صرف خرید محصولات ترند و مد روز می‌کنند، حتی اگر قیمت آن‌ها چند برابر توان اقتصادی طبقه متوسط باشد. موفقیت لبوبو در چنین شرایطی بیانگر تأثیر شدید مد و تبلیغات بر رفتار مصرفی جامعه است.
پیامدهای فرهنگی و اجتماعی
موفقیت لبوبو تنها یک مسئله اقتصادی نیست، بلکه جنبه‌های فرهنگی و اجتماعی گسترده‌ای دارد. در جامعه‌ای که با بحران‌های اقتصادی و کاهش قدرت خرید مواجه است، خرید چنین عروسک گران‌قیمتی می‌تواند نشانه‌ای از شکاف طبقاتی باشد. خانواده‌هایی که توان خرید آن را ندارند، احساس محرومیت بیشتری خواهند کرد، در حالی که کودکان طبقات مرفه‌تر آن را به نمایش می‌گذارند. این موضوع می‌تواند حس رقابت، فشار اجتماعی و حتی نارضایتی در میان کودکان و والدین ایجاد کند.
دولت ایران سال‌هاست بر سیاست «اقتصاد مقاومتی» و حمایت از تولید داخلی تأکید می‌کند، اما فروش چشمگیر لبوبو نشان می‌دهد که این سیاست در عمل با چالش‌های جدی روبه‌رو است. خانواده‌ها، به جای خرید محصولات ایرانی، به سراغ کالای خارجی می‌روند که نه تنها ارزبری دارد بلکه بخش عمده سود آن به جیب شرکت‌های خارجی می‌رود. این تناقض میان شعارها و واقعیت‌های بازار، پرسشی جدی درباره آینده صنعت داخلی به وجود آورده است.