محسن رفیق‌دوست، اولین وزیر سپاه پاسداران ایران، چهره‌ای که سال‌ها در سایه قدرت حضور داشته، اخیراً با اظهاراتی جنجالی، بار دیگر نام خود را بر سر زبان‌ها انداخته است. او که زمانی از نزدیکان امام خمینی بود، اکنون از فساد و رانت در نظام سخن می‌گوید. آیا این اظهارات، پرده از رازهای ناگفته برمی‌دارد؟
رفیق‌دوست به دنبال افشاگری است
بر اساس اظهارات محسن رفیق‌دوست، جمهوری اسلامی از منابع مالی مختلفی برای تأمین هزینه‌های این اعدام هاى استفاده می‌کرد. یکی از این منابع حساب‌های بانکی مخفی در کشورهای خارجی بود که به‌طور خاص برای تأمین مالی عملیات انتقامی اختصاص داده شده بودند. این حساب‌ها در ابتدا برای خرید اسلحه و مهمات ایجاد شده بودند، اما بعدها برای حمایت از عملیات‌های تروریستی نیز به‌کار گرفته شدند.
ايران تنها به نیروهای داخلی خود برای انجام ترورها تکیه نکرد، بلکه در برخی موارد به گروه‌های خارجی و سازمان‌های مخفی نیز روی آورد. یکی از این گروه‌ها، «گروه استقلال در باسک» در اسپانیا بود که به‌عنوان یکی از عوامل اصلی در برخی از ترورها شناخته شد. این همکاری‌ها نشان می‌دهند که دامنه ترورها فراتر از مرزهای ایران گسترش یافته بود.
یکی از جنجالی‌ترین ترورها
فریدون فرخزاد، هنرمند و مخالف جمهوری اسلامی، در سال ۱۹۹۳ در آلمان کشته شد. برای سال‌ها رژیم ایران نقش خود را در این ترور انکار می‌کرد، اما اخیراً وزیر دفاع پیشین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی محسن رفيق دوست در یک مصاحبه تلویزیونی اعتراف کرد که مسئول این قتل بوده و هزینه‌های آن از طریق فروش اسلحه تأمین شده است.
بر اساس گفته‌های محسن رفيق دوست، چندین منبع مالی برای تأمین هزینه این ترورها مورد استفاده قرار می‌گرفت. یکی از این منابع حساب‌های بانکی مخفی در کشورهای خارجی بود که به طور ویژه برای تأمین مالی این عملیات‌ها ایجاد شده بود. این حساب‌ها ابتدا برای خرید سلاح و مهمات استفاده می‌شدند، اما بعدها برای پشتیبانی از عملیات‌های تروریستی نیز به کار گرفته شدند.
قتل معارضین سیاسی
شهادت مخالفان یکی از ابزارهای اصلی است که برای مقابله با منتقدان خود چه در داخل و چه در خارج استفاده می‌شود. این استراتژی از ابتدای انقلاب آغاز شده و تا امروز ادامه دارد. با این حال، رسوایی‌ها و اعترافات اخیر محسن رفیق‌دوست نشان می‌دهند که بسیاری از اطلاعات پنهان در این زمینه هنوز نامشخص است. ترور مخالفان تنها به عنوان یک اقدام سیاسی استفاده نمی‌شود، بلکه به عنوان ابزاری برای ایجاد ترس و کنترل بر جامعه نیز به کار می‌رود.