افزایش تورم، کاهش قدرت خرید خانوارها، خشکسالی ونرخ فقر ایران طبق تازه‌ترین گزارش بانک جهانی، بیش از ۳۵ درصد جمعیت کشور را در بر می‌گیرد و زندگی روزمره میلیون‌ها نفر را تحت تاثیر قرار داده است. افزایش تورم، کاهش قدرت خرید خانوارها، خشکسالی و بحران کمبود آب، اقتصاد ایران را با تهدیدهای جدی مواجه کرده است.
نرخ فقر ایران
نرخ فقر ایران طبق گزارش تازه بانک جهانی، بیش از ۳۵ درصد جمعیت کشور را شامل می‌شود و نشانه‌ای واضح از گسترش فقر در میان خانوارهای ایرانی است. این وضعیت نتیجه مستقیم تورم بالا، کاهش قدرت خرید مردم و افزایش هزینه‌های زندگی است. بخش‌هایی از جمعیت که درآمدشان پایین است، بیش از همه در معرض گرانی، کمبود منابع و کاهش دسترسی به خدمات اساسی مانند آموزش و درمان قرار دارند.
افزایش نرخ فقر ایران نه تنها مشکلات اقتصادی خانوارها را تشدید کرده، بلکه آثار اجتماعی گسترده‌ای نیز به همراه داشته است. کاهش توان مالی خانواده‌ها باعث کاهش مصرف مواد غذایی با کیفیت، کمبود دارو و کاهش دسترسی به خدمات آموزشی می‌شود. این بحران می‌تواند در بلندمدت توسعه انسانی و کیفیت زندگی نسل‌های آینده را تحت تاثیر قرار دهد و نابرابری‌های اجتماعی را افزایش دهد.
خشکسالی و کمبود آب
یکی از تهدیدهای جدی برای اقتصاد ایران، کاهش بارندگی و کمبود آب است. بانک جهانی خشکسالی و بحران آب را از مهم‌ترین ریسک‌ها برای آینده اقتصادی ایران معرفی کرده است. این بحران‌ها نه تنها کشاورزی و تولید مواد غذایی را تحت تاثیر قرار می‌دهند، بلکه بر صنایع مختلف و کیفیت زندگی مردم نیز اثرگذار هستند.
مدیریت ناپایدار منابع آب، ساختار مدیریتی معیوب و سیاست‌های کوتاه‌مدت دولت‌ها باعث شده بحران آب به یک معضل بلندمدت تبدیل شود که زندگی روزمره میلیون‌ها ایرانی را تهدید می‌کند.
چشم‌انداز آینده
چشم‌انداز آینده اقتصادی ایران بدون اصلاحات ساختاری، نگران‌کننده است. نرخ فقر ایران می‌تواند در صورت ادامه وضعیت فعلی افزایش یابد و فشار بر اقشار کم‌درآمد شدت پیدا کند. بحران‌های زیست‌محیطی مانند خشکسالی و کمبود آب، همراه با سیاست‌های اقتصادی ناپایدار، تهدیدی جدی برای رشد اقتصادی و ثبات اجتماعی به شمار می‌آیند.
بدون اقدام عاجل برای مدیریت منابع و اصلاح ساختارهای اقتصادی، زندگی میلیون‌ها ایرانی تحت تاثیر خواهد بود. پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد که نرخ فقر ایران در سال‌های آینده ممکن است افزایش یابد و نابرابری‌های اجتماعی و اقتصادی را تشدید کند. برنامه‌ریزی بلندمدت و سیاست‌های پایدار تنها راه کاهش فشار بر زندگی روزمره مردم و بهبود کیفیت زندگی است.