در دل دیوارهای بلند و خاموش زندان اوین، ماجرای نگران‌کننده‌ای در حال شکل‌گیری است؛ ماجرایی که این‌بار نه در دادگاه و نه در سرتیتر اخبار رسمی، بلکه از زبان هم‌بندیان یک زندانی سیاسی کُرد شنیده می‌شود: وخامت وضعیت جسمانی مطلب احمدیان.
مطلب احمدیان، فعال سیاسی کُرد که ماه‌هاست در بند سیاسی زندان اوین نگهداری می‌شود، بنا بر اظهارات هم‌بندیانش، با مشکلات جدی جسمانی مواجه شده است. هشدارهایی که از درون زندان مخابره می‌شود، از بحرانی می‌گویند که هر لحظه می‌تواند به فاجعه‌ای انسانی منجر شود. با این حال، نهادهای مسئول هنوز واکنش رسمی و شفافی نسبت به وضعیت جسمانی مطلب احمدیان نشان نداده‌اند.
بی‌توجهی سیستماتیک یا بی‌کفایتی مدیریتی؟
هم‌بندیان احمدیان می‌گویند که علائم بیماری وی رو به وخامت گذاشته و بدون دسترسی به خدمات پزشکی مناسب، هر روز وضعیت او بحرانی‌تر می‌شود. پرسش اساسی اینجاست: چرا در برابر هشدارهای مکرر، اقدامی انجام نمی‌گیرد؟ آیا سیاستی از پیش تعیین‌شده پشت این بی‌توجهی به وضعیت جسمانی مطلب احمدیان قرار دارد، یا این تنها بخشی از یک اختلال مدیریتی گسترده‌تر در سیستم زندان‌هاست؟
سکوتی سنگین، پاسخی مبهم
در شرایطی که سازمان‌های حقوق بشری بارها نسبت به وضعیت سلامت زندانیان سیاسی در ایران هشدار داده‌اند، مواردی همچون آنچه بر سر مطلب احمدیان آمده، تأییدی تلخ بر نگرانی‌های پیشین است. سکوت نهادهای قضایی، عدم اعزام به مراکز درمانی تخصصی، و ممانعت از دسترسی به پزشک مستقل، همه نشانه‌هایی از بی‌تفاوتی ساختاری هستند که وضعیت جسمانی مطلب احمدیان را به نقطه‌ای بحرانی رسانده‌اند.
پیامدهایی فراتر از یک جان
اگرچه داستان مطلب احمدیان ممکن است در وهلهٔ نخست یک پرونده شخصی به نظر برسد، اما این وضعیت نمادین از شرایط بسیاری دیگر است؛ کسانی که در سکوت و بی‌خبری، با مرگ تدریجی دست و پنجه نرم می‌کنند. در این میان، وضعیت جسمانی مطلب احمدیان به یکی از نشانه‌های عینی بحران سلامت در زندان‌های سیاسی کشور تبدیل شده است.
مطالعه بيشتر : قتل جوان بی‌گناه بلوچ؛ هشدار کم‌سابقه ریش‌سفیدان در برابر سرکوب‌گری نظام ولایت فقیه
در حالی که خبرها از زندان اوین همواره با ابهام، سانسور و روایت‌های متناقض همراه بوده‌اند، اما این‌بار صدای هشدار از درون همان دیوارها به گوش می‌رسد. وخامت وضعیت جسمانی مطلب احمدیان تنها یک زنگ خطر نیست، بلکه آینه‌ای است از وضعیت بحرانی حقوق انسانی در ایران. آیا این‌بار کسی این زنگ را خواهد شنید؟