مندائیان
صابئین مندایی ها گروهی قومی- مذهبی بومی دشت آبرفتی جنوب بین النهرین و پیروان آیین مندایی که گنوسیزم توحیدی است می باشند. آنها احتمالاً اولین کسانی بودند که تعمید یا تعمید را انجام دادند و آخرین گنوسی های زنده دوران باستان بودند. مندائیان در اصل گویشوران بومی مندایی بودند، زبانی سامی که از آرامی خاورمیانه تکامل یافته بود، پیش از آنکه بسیاری به عربی و فارسی مدرن روی آورند. پس از تهاجم سال ٢٠٠٣ به عراق، جامعه مندائیان در عراق که ۶۰۰۰۰ تا ۷۰۰۰۰ نفر بودند، فروپاشید. بیشتر جامعه به خوزستان در ایران، سوریه و اردن همسایه نقل مکان کردند، یا جوامع دیاسپورایی را در خارج از خاورمیانه تشکیل دادند، و دیگر جامعه مندائیان ایرانی نیز در نتیجه آزار و اذیت مذهبی در این دهه کاهش یافت.
مندائیان و جمهوری ایرانی
مندائیان پیرو ادیانی هستند که نام آنها در قرآن کریم به ویژه در سوره حج آمده است. فردی مندایی محسوب نمی شود مگر اینکه دو پدر و مادر مندایی داشته باشد. به همین دلیل است که مسلمانان نمی توانند دین خود را تغییر دهند و به آنها بپیوندند. با وجود این، آنها از تبعیض نژادی رنج می برند زیرا جمهوری ایران مانند سایر اقلیت های مذهبی با آنها رفتار خوبی ندارد.
حتی با وقوع انقلاب ایران در سال ۱۹۷۹، حدود ۲۴ هزار صابئین در ایران به ویژه در استان خوزستان وجود داشت و پس از فشار بیشتر بر این اقلیت مذهبی، اکثر مندائیان به عراق مهاجرت کردند تا بتوانند به دین خود عمل کنند. آداب و رسوم در کرانه های رود دجله و فرات. اما طی دو دهه گذشته مهاجرت آنها به استرالیا و آمریکا افزایش یافته است. علیرغم عدم سرشماری دقیق آنها در ایران، احتمالاً بین ۳ تا ۵ هزار صابئین در خوزستان و تعداد بسیار کمی در اصفهان و تهران ساکن هستند. آنها مردمی صلح طلب هستند و به دنبال ثبات هستند.
قوانین و حقوق
قوانین ایران نسبت به اقلیت های مذهبی سختگیرانه است. اگرچه قانون اساسی ایران برخی از اقلیت ها را به رسمیت می شناسد، اما اجرای قوانین اغلب ناعادلانه است. صابئین ها در به دست آوردن حقوق اولیه خود مانند آزادی عبادت و حق آموزش با مشکلاتی روبرو هستند.