بازداشت دوباره گلاره عباسی، زندانی سیاسی و مادر یک دختر نوجوان، در حالی‌که هنوز از عوارض زندان قبلی‌اش رنج می‌برد، بار دیگر توجه افکار عمومی را به رفتار سرکوبگرانه نهادهای امنیتی ایران جلب کرده است.
بازداشت گلاره عباسی دوباره، با حکم تأییدشده
گلاره عباسی، فعال مدنی و زندانی سیاسی سابق، در روز شنبه ۱۷ خرداد ۱۴۰۴، پس از مراجعه به دادسرای اوین برای اجرای حکم، بازداشت و به زندان اوین منتقل شد. او پیش‌تر به اتهام «اجتماع و تبانی» و «تبلیغ علیه حکومت» مجموعاً به سه سال و ۹ ماه حبس تعزیری محکوم شده بود که با اعمال ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی، ۳۳ ماه از آن قابلیت اجرا پیدا کرد.
ماجرای گلاره عباسی فقط یک حکم دیگر از سوی دادگاه انقلاب نیست. این فعال سیاسی، پیش‌تر نیز در اسفند ۱۴۰۳، پس از یورش نیروهای وزارت اطلاعات به منزلش در غرب تهران، بازداشت شده و مدتی در زندان اوین محبوس بود. در آن پرونده نیز به دو سال و نیم حبس محکوم شد، اما به‌دلیل حمله قلبی در زندان و عدم تحمل جسمی، با وثیقه آزاد شد.
مادر، بیمار و قربانی سیستم قضایی
گلاره عباسی، که سرپرست خانواده و مادر یک دختر نوجوان است، به بیماری‌های متعدد از جمله دیسک کمر، رماتیسم و آرتروز مبتلاست. پزشکان بارها تأکید کرده‌اند که او توانایی تحمل شرایط سخت زندان را ندارد. اما دستگاه قضایی و امنیتی کشور، بی‌توجه به این واقعیت‌ها، همچنان بر اجرای احکام سنگین علیه او اصرار دارد.
زن، زندگی، آزادی؛ شعاری که همچنان سرکوب می‌شود
بازداشت دوباره گلاره عباسی را نمی‌توان جدا از روند سرکوب ساختاری علیه زنان فعال در ایران دانست. او تنها یکی از ده‌ها زن فعال مدنی و سیاسی است که با مجازات‌های سنگین، بازداشت‌های شبانه و فشارهای روانی مواجه شده‌اند. شعار «زن، زندگی، آزادی» که در دل اعتراضات سال‌های اخیر طنین انداخت، در عمل با احکام و زندان پاسخ گرفته است.
در نهايت، بازداشت مجدد گلاره عباسی، در کنار شرایط جسمانی وخیم، سابقه فشارهای امنیتی و وضعیت ناعادلانه دادرسی، این پرونده را به یکی از نقاط تاریک عدالت در ایران تبدیل کرده است. ادامه این روند می‌تواند پیامدهایی جبران‌ناپذیر برای سلامت این زن و همچنین اعتبار نظام قضایی کشور داشته باشد.