وضعیت بهاییان ایران در سال ۱۴۰۳ سرکوب و فشار بر شهروندان بهایی در ایران همچنان ادامه داشت و در برخی موارد، شدت آن بیشتر از سال‌های گذشته بود. این فشارها نه تنها شامل برخوردهای امنیتی و قضایی، بلکه مواردی از تخریب اموال و ممانعت از حقوق اولیه این اقلیت مذهبی نیز بود. در این گزارش به وضعیت نقض حقوق بهاییان از جمله تخریب زمین‌های کشاورزی و حملات به آرامستان‌های بهاییان می‌پردازیم.
وضعیت بهاییان ایران در سال ۱۴۰۳
وضعیت بهاییان ایران در سال ۱۴۰۳، در شرایطی بحرانی قرار داشت که این اقلیت دینی با سرکوب و تبعیض‌های بیشتری نسبت به سال‌های گذشته مواجه شدند. بیش از ۲۴۶ شهروند بهایی، شامل ۱۴۲ زن و ۱۰۴ مرد، تحت برخوردهای امنیتی و قضائی قرار گرفتند که این برخوردها شامل بازداشت، زندانی شدن، احضار، بازجویی و ممانعت از انجام فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی آنان بود.
در کنار این برخوردهای امنیتی و قضائی، بهاییان با تخریب اموال و زمین‌های کشاورزی خود نیز روبرو شدند. یکی از فجایع مهم این سال، تخریب زمین‌های کشاورزی بهاییان در روستای احمدآباد مازندران بود. ماموران حکومت دولت تهران با استفاده از بیل مکانیکی به تخریب شالیزارها و محصولات کشاورزی بهاییان پرداخته و معابر آبی که نسل‌ها توسط این اقلیت اداره می‌شد، نابود شد. این اقدامات به وضوح نشان‌دهنده وضعیت بحرانی و نقض حقوق این جامعه‌های کوچک دینی در جمهوری اسلامی.
حملات به آرامستان‌های بهاییان
هدف تخریب‌های گسترده قرار گرفتند. یکی از مهم‌ترین موارد، آتش زدن آرامستان قدیمی پیروان آیین بهایی اهواز بود که قدمتی ۱۱۰ ساله داشت و توسط نیروهای امنیتی در مردادماه به آتش کشیده شد
قوانین تبعیض‌آمیز علیه جامعه بهایی همچنان ادامه داشت. یکی از این موارد، رد تقاضای دیه برای خانواده‌های بهاییان مقتول بود که باعث می‌شد این افراد از حقوق قانونی خود محروم شوند.
آزار و اذیت وضعیت بهاییان ایران نشانگر نقض مداوم حقوق انسانی این گروه مذهبی است. تخریب اموال، برخوردهای قضائی و امنیتی، و تبعیض‌های قانونی همچنان از مهم‌ترین چالش‌هایی هستند که این گروه با آن مواجه است. در این شرایط، ضرورت توجه بیشتر جامعه جهانی و نهادهای حقوق بشری به وضعیت بهاییان در ایران بیش از پیش احساس می‌شود.
تخریب زمین‌های کشاورزی
در ۸ خرداد ۱۴۰۳، ماموران حکومت ایران، در حمله به روستای احمدآبادِ مازندران، با بیل مکانیکی به تخریب بسیاری از شالیزارهای متعلق به بهاییان آن روستا پرداخته و محصولات آن‌ها و معبر آب رودخانه به شالیزارها را ویران کردند. این اقدام در حالی صورت گرفت که ساکنان بهایی این منطقه نسل‌ها مالک این زمین‌ها بوده و در این زمین‌ها به کشاورزی مشغول بوده‌اند.
عکس‌های این واقعه نشان می‌دهد که ده‌ها تن از اهالی روستا از جمله یک زن سال‌خورده (مادر «فرهاد زاهدی»، از شهدای جنگ) از ماموران ملتمسانه می‌خواهند تا از تخریب دست بردارند، ولی ماموران بدون توجه به درخواست ساکنین به عملیات ویران‌سازی ادامه می‌دهند.
در نهايت اقلیت مذهبی با آن روبه‌رو شده است. سرکوب‌های امنیتی و قضائی، تخریب اموال، و نابرابری‌های قانونی به شدت ادامه داشته و زندگی روزمره آنان را تحت فشار قرار داده است. در حالی که بهاییان با نقض حقوق اساسی خود و تهدیدات مستمر از سوی مقامات مواجه‌اند، جامعه جهانی و نهادهای حقوق بشری باید مسئولانه‌تر به وضعیت آنان توجه کنند و تلاش کنند تا این تبعیض‌ها و آزارها پایان یابد. در برابر این ظلم‌ها، تنها همبستگی جهانی می‌تواند راهی برای تغییر و تحقق حقوق انسانی این افراد فراهم آورد.
