قتل سولماز عباسی بار دیگر جامعه ایران را در شوک فرو برد. مربی والیبال اهل ارومیه روز شنبه ۷ تیرماه ۱۴۰۴، در اقدامی هولناک توسط همسرش در دفتر وکیل خود با ضربات چاقو به قتل رسید. این حادثه فجیع نه‌تنها یک تراژدی خانوادگی، بلکه نمادی آشکار از بحران رو به گسترش زن‌کشی و خشونت خانگی در ایران است که روزبه‌روز ابعاد نگران‌کننده‌تری پیدا می‌کند.
قتل سولماز عباسی؛ اختلاف خانوادگی که به فاجعه انجامید
قتل سولماز عباسی؛ اختلاف خانوادگی که به فاجعه انجامیدقتل سولماز عباسی بار دیگر زنگ خطر را در مورد بحران زن‌کشی و خشونت خانگی در ایران به صدا درآورد. این مربی والیبال اهل ارومیه که به گفته منابع نزدیک، مدت‌ها درگیر مشکلات شدید خانوادگی و اختلاف با همسرش بود، سرانجام قربانی خشونت شد. بر اساس گزارش‌های منتشرشده، اختلافات میان سولماز عباسی و همسرش به‌دلیل درخواست طلاق و فشارهای روحی، وارد مرحله بحرانی شده بود. در نهایت، این اختلاف خانوادگی در روز شنبه ۷ تیرماه ۱۴۰۴ به فاجعه‌ای خونین ختم شد و قتل سولماز عباسی با ضربات چاقو در دفتر وکیلش رخ داد؛ مکانی که قرار بود نقطه پایانی بر تنش‌های زندگی مشترک این زوج باشد، اما به صحنه قتل تبدیل شد. این حادثه تلخ بار دیگر ضعف قوانین حمایتی و نبود سازوکارهای مؤثر برای مقابله با خشونت خانگی را در ایران نشان می‌دهد.
خلأهای قانونی و فرهنگی؛ چرا زنان امنیت ندارند؟
قتل سولماز عباسی بار دیگر این سؤال اساسی را در جامعه ایران مطرح کرده است که چرا با وجود تکرار مداوم چنین فجایعی، هنوز زنان در کشور احساس امنیت نمی‌کنند. بررسی پرونده قتل سولماز عباسی و موارد مشابه نشان می‌دهد که ضعف شدید قوانین حمایتی، نبود سازوکارهای عملی برای جلوگیری از خشونت خانگی و فرهنگ ریشه‌دار مردسالاری، اصلی‌ترین دلایل این بحران هستند.
در بسیاری از موارد، زنان قربانی خشونت مجبورند برای نجات جان خود به دستگاه قضایی و نهادهای قانونی مراجعه کنند، اما نه تنها با حمایت جدی مواجه نمی‌شوند، بلکه حتی در مکان‌هایی که قرار است امن باشند، مانند دفتر وکیل یا مراجع قضایی، نیز امنیت ندارند. واقعیت تلخ این است که بسیاری از زنان، از ترس تهدید، بی‌آبرویی یا بی‌اعتمادی به سیستم قانونی، سال‌ها در چرخه خشونت گرفتار می‌مانند و در نهایت، همانند سولماز عباسی، قربانی این روند معیوب می‌شوند.
کارشناسان تأکید می‌کنند که بدون اصلاح قوانین، جرم‌انگاری مشخص خشونت خانگی، و مبارزه جدی با فرهنگ مردسالاری، این فجایع ادامه خواهد داشت و امنیت زنان در سایه‌ای از ترس و بی‌پناهی باقی می‌ماند.