زنان زندانی سیاسی در ایران نه‌تنها از آزادی محروم‌اند، بلکه در زندان نیز با فشارهای مضاعف، شرایط غیرانسانی و رفتارهای تنبیهی مواجه می‌شوند. انتقال زندانی زن به سلول انفرادی در زندان قرچک، تنها به دلیل اعتراض به وضعیت نابسامان این زندان، بار دیگر نشان داد که حتی در پشت میله‌ها نیز صدای اعتراض زنان بی‌پاسخ نمی‌ماند—بلکه با سرکوب شدید مواجه می‌شود.
قرچک؛ زندان سخت برای زنان زندانی سیاسی معترض
بر اساس اطلاعات سازمان حقوق بشری هەنگاو، معصومه عسگری، معصومه نساجی و سایه صیدال، سه زنان زندانی سیاسی که پیش‌تر در زندان اوین نگهداری می‌شدند، پس از اعتراض به وضعیت نگهداری خود در زندان قرچک ورامین، در اقدامی تنبیهی به سلول انفرادی منتقل شده‌اند.
این انتقال شامگاه یکشنبه ۵ مرداد ۱۴۰۴ (۲۷ ژوئیه ۲۰۲۵) صورت گرفت و طبق گزارش‌ها، این سه زنان زندانی سیاسی همچنان در سلول انفرادی نگهداری می‌شوند؛ وضعیتی که از نظر فعالان حقوق بشر، مصداق شکنجه روانی محسوب می‌شود.
انتقال اجباری پس از حمله به اوین
پس از حمله اسرائیل به زندان اوین در تیرماه ۱۴۰۴، بیش از ۷۰ نفر از زندانیان سیاسی زن، از جمله چندین زنان زندانی سیاسی شناخته‌شده، بدون اطلاع قبلی و با شرایطی نامناسب به زندان قرچک ورامین منتقل شدند. این انتقال که به‌صورت اجباری و شتاب‌زده انجام گرفت، بدون در نظر گرفتن وضعیت جسمی و روحی زندانیان صورت گرفت و از همان ابتدا با اعتراض‌های گسترده‌ای مواجه شد.
شرایط زندان قرچک از نظر بهداشتی، تغذیه‌ای و امنیتی بسیار وخیم‌تر از زندان اوین توصیف شده و بسیاری از زنان زندانی سیاسی در این مکان با مشکلاتی نظیر کمبود فضا، نبود تهویه مناسب، و عدم دسترسی به خدمات درمانی مواجه‌اند. این انتقال اجباری، نه تنها تهدیدی برای سلامت جسمانی این زنان است، بلکه بخشی از روند سیستماتیک سرکوب و بی‌اعتنایی به حقوق زندانیان سیاسی در ایران به شمار می‌رود.
مطالعه بيشتر : بازداشت فروغ خسروی؛ حمله سپاه به معلم لُر در بهبهان
در شرایطی که نهادهای مسئول همچنان در قبال وضعیت بحرانی زندان قرچک سکوت اختیار کرده‌اند، صدای اعتراض زنان زندانی سیاسی نه تنها خاموش نشده بلکه بار دیگر افکار عمومی را متوجه نقض گسترده حقوق بشر در زندان‌های ایران کرده است. آنچه در قرچک می‌گذرد، نمونه‌ای آشکار از بی‌عدالتی و سرکوب معترضانی‌ست که حتی در حبس نیز حاضر به سکوت در برابر ظلم نیستند. جامعه جهانی و نهادهای بین‌المللی موظف‌اند در قبال این وضعیت واکنش نشان دهند و از حقوق زنان زندانی سیاسی که تنها جرم‌شان مطالبه آزادی و عدالت است، حمایت کنند.