محکومیت زینب موسوی به شش ماه زندان و الزام به نوشتن پایان‌نامه دانشگاهی در مورد فردوسی، جنجال گسترده‌ای را در داخل و خارج از ایران برانگیخت. مقامات قضایی ایران پس از انتشار ویدئویی که توسط مقامات «توهین‌آمیز» به شاعر ملی تلقی شد، حکمی صادر کردند که حبس را با الزام فرهنگی ترکیب می‌کند.
جزئیات محکومیت زینب موسوی
زینب موسوی پس از انتشار ویدئویی طنزآمیز درباره شاعر فردوسی، که مقامات آن را نقض میراث فرهنگی ایران دانستند، محکوم شد. دادگاه او را به شش ماه زندان جزئیات محکومیت زینب موسوی و به او دستور داد که زیر نظر بنیاد فردوسی و یک استاد شناخته‌شده، مقاله‌ای پژوهشی درباره فردوسی بنویسد. این مجازات همچنین شامل ۱۲۰ ساعت خدمات اجتماعی در مدارس و مراکز آموزشی در مناطق فقیرنشین، از جمله جلسات قصه‌گویی با الهام از شاهنامه بود. این اقدامات نشان‌دهنده رویکردی نامتعارف در ترکیب مجازات قضایی با ارشاد فرهنگی است و استفاده از میراث ادبی به عنوان ابزاری برای مجازات در ایران را برجسته می‌کند.
واکنش‌ها و پیامدهای احتمالی
این حکم باعث ایجاد همبستگی گسترده‌ای در رسانه‌های اجتماعی شد و فعالان، هدف قرار دادن موسوی را پیامی روشن برای تولیدکنندگان محتوا که از وضعیت داخلی انتقاد می‌کنند، دانستند. سازمان‌های حقوق بشر نیز این حکم را محکوم کردند و آن را «سرکوب آزادی هنری» و «تحریف میراث فردوسی» از طریق استفاده از آن به عنوان ابزاری برای اجبار توصیف کردند.
این حکم ممکن است نشان‌دهنده روند سخت‌تر شدن حکومت ایران نسبت به صداهای طنز باشد که به ویژه در میان جوانان نفوذ قابل توجهی دارند و آنها را از پیام‌های سیاسی سنتی تأثیرگذارتر می‌کنند.
بیشتر بخوانید : آرامگاه کوروش بزرگ؛ نماد تاریخ، هویت و اعتراضات مردمی
با توجه به محدودیت‌های مداوم آزادی‌ها، این پرونده می‌تواند منجر به بی‌میلی بیشتر برای ابراز آزادانه خود شود، یا برعکس، می‌تواند تمایل هنرمندان و فعالان را برای به چالش کشیدن این محدودیت‌ها افزایش دهد و به طور بالقوه باعث شعله‌ور شدن درگیری مداوم بین تولیدکنندگان محتوا و مقامات شود.