فرشته سوری و علی جهانیان، زوج شاعر و فعال فرهنگی اهل نهاوند، در حالی به مجموع شش سال زندان محکوم شده‌اند که هم‌اکنون نیز در حال گذراندن دوران حبس خود در زندان ملایر هستند. این حکم جدید که به دلیل فعالیت‌های مجازی و تبلیغ علیه نظام صادر شده، نمونه‌ای دیگر از سرکوب سیستماتیک فعالان مدنی در ایران به شمار می‌رود.
وضعیت نگران‌کننده فرشته سوری و علی جهانیان در زندان ملایر
وضعیت نگهداری فرشته سوری و علی جهانیان در زندان ملایر به‌شدت نگران‌کننده گزارش شده است. منابع مطلع از ازدحام شدید زندانیان در سلول‌های کوچک، نبود تهویه مناسب و کمبود خدمات بهداشتی خبر می‌دهند؛ شرایطی که سلامت جسمی و روانی زندانیان را به خطر انداخته است. فرشته سوری که از افسردگی شدید رنج می‌برد و پدرش نیز با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می‌کند، نیازمند مراقبت پزشکی فوری است.
در چنین شرایطی، ادامه حبس فرشته سوری و علی جهانیان نه‌تنها مصداق نقض حقوق بشر است، بلکه بر فشارهای سیستماتیک علیه فعالان مدنی دامن می‌زند. نبود امکانات اولیه، بی‌توجهی مسئولان زندان به وضعیت سلامتی آن‌ها، و فضای سرکوبگر موجود، نشان‌دهنده تداوم رویکرد امنیتی نسبت به شهروندان منتقد است.
سرکوب سیستماتیک فعالان مدنی
در سال‌های اخیر، برخوردهای امنیتی و قضایی با فعالان مدنی در ایران شدت گرفته و به شکل سیستماتیک، صدای اعتراض و فعالیت‌های مسالمت‌آمیز سرکوب می‌شود. نمونه‌ی روشن این رویکرد، پرونده‌ی فرشته سوری و علی جهانیان است که تنها به دلیل انتشار مطالب انتقادی در فضای مجازی، با احکام سنگین زندان مواجه شده‌اند. این برخوردها در حالی صورت می‌گیرد که قانون اساسی جمهوری اسلامی حق آزادی بیان را به رسمیت شناخته است.
فرشته سوری و علی جهانیان نه اولین قربانی این سیاست‌ها هستند و نه آخرین. آن‌ها تنها بخشی از موج گسترده‌ای از فعالان فرهنگی، دانشجویی، و اجتماعی‌اند که به‌دلیل ابراز عقیده یا دفاع از حقوق انسانی، تحت تعقیب قرار گرفته‌اند. استمرار این سرکوب‌های هدفمند، نشان‌دهنده‌ی عدم تحمل نهادهای حاکم نسبت به هرگونه نقد و اعتراض است؛ وضعیتی که پیامدهای آن نه‌تنها برای افراد درگیر، بلکه برای جامعه‌ی مدنی ایران بسیار پرهزینه خواهد بود.
پرونده‌ی فرشته سوری و علی جهانیان تنها یکی از ده‌ها نمونه‌ای‌ست که نشان می‌دهد فضای مدنی در ایران تا چه اندازه برای فعالان فرهنگی و اجتماعی ناامن شده است. صدور احکام سنگین، شرایط غیرانسانی در زندان‌ها، و بی‌توجهی به سلامت روحی و جسمی زندانیان، همه گویای وضعیتی هستند که در آن قانون، ابزاری برای سرکوب به جای عدالت شده است. در چنین فضایی، دفاع از حقوق بشر و آزادی بیان نه‌تنها یک وظیفه انسانی، بلکه ضرورتی برای حفظ کرامت و امید در جامعه‌ای‌ست که زیر فشار استبداد نفس می‌کشد.