اعتصاب غذای کارگران ایرالکو؛ ۴۲ روز اعتراض علیه مدیریت ناکارآمد

7

اعتصاب غذای کارگران شرکت آلومینیوم اراک (ایرالکو) که وارد چهل‌ودومین روز خود شده است، توجه رسانه‌ها و افکار عمومی را به وضعیت سخت کاری، مشکلات ایمنی و بی‌توجهی مدیریت جلب کرده است.

اعتصاب غذای کارگران؛ مطالبات قانونی و مشخص

اعتصاب غذای کارگران در شرکت آلومینیوم اراک (ایرالکو) نه تنها یک حرکت اعتراضی معمولی نیست، بلکه نماد خشم و نارضایتی گسترده از شرایط کاری و مدیریت ناکارآمد است. کارگران در طول این چهل‌ودومین روز اعتصاب غذای کارگران، بار دیگر بر خواسته‌های قانونی خود تاکید کردند و اعلام کردند که هدف آن‌ها صرفاً بهبود شرایط شغلی و حفظ جان همکارانشان است. از جمله مهم‌ترین مطالبات آنان می‌توان به بازنگری طرح طبقه‌بندی مشاغل اشاره کرد که پرداخت حقوق و مزایا باید بر اساس مهارت، تجربه و مسئولیت شغلی هر فرد تعیین شود. علاوه بر این، پرداخت منظم حقوق یکی دیگر از دغدغه‌های اساسی کارگران است، زیرا تاخیر در دریافت حقوق، فشار مالی زیادی بر خانواده‌های آنان وارد می‌کند.

نیاز فوری به نوسازی تجهیزات فرسوده کارخانه از دیگر مطالبات مهم کارگران است؛ تجهیزاتی که قدیمی بودن آن‌ها باعث افزایش خطر حوادث و کاهش بهره‌وری شده است. رعایت استانداردهای ایمنی، پایان دادن به فشارهای امنیتی و پرونده‌سازی علیه کارگران و همچنین خلع ید سهام‌دار عمده خصولتی، از دیگر خواسته‌های مشخص و قانونی کارگران محسوب می‌شود. این مطالبات نشان می‌دهد که اعتراض کارگران نه تنها برای حفظ حقوق فردی بلکه برای ایجاد یک محیط کاری امن، عادلانه و شفاف انجام می‌شود، و ادامه بی‌توجهی مدیریت می‌تواند باعث تشدید اعتراض‌ها و گسترش آن‌ها به خارج از کارخانه شود.

حوادث مرگبار؛ یادآوری وضعیت ناایمن کارخانه

در دوران مدیریت «احمد مجیدی»، دو کارگر، محمود داودآبادی و جبار عبدی، به دلیل نبود استانداردهای ایمنی جان خود را از دست داده‌اند. این حوادث نگرانی کارگران را نسبت به وضعیت ایمنی افزایش داده و یکی از دلایل اصلی ادامه اعتراض‌ها و اعتصاب غذای آنان محسوب می‌شود.کارگران تاکید دارند که ادامه وضعیت فعلی می‌تواند باعث بروز حوادث مشابه شود و از مدیریت خواسته‌اند تا مسئولیت کامل حفظ جان کارکنان و ایجاد محیط کاری امن را بر عهده بگیرد.

اعتصاب غذای کارگران ایرالکو، هشدار مهمی به مدیریت و مسئولان است. مطالبات قانونی شامل حقوق منظم، ایمنی شغلی، نوسازی تجهیزات و پایان فشارهای امنیتی است. ادامه بی‌توجهی ممکن است منجر به گسترش اعتراض‌ها و فشار رسانه‌ای شود.